jueves, 10 de mayo de 2012

WILDERLAND: A PLACE TO BE


-I LOVE WILDERLAND!!!Cada mañana, cada tarde y cada noche Shivon solía repetir esta frase, y no me estraña! sólo he podido pasar una semana y desde el segundo día me parecía que llevaba allí un mes!
Se trata de una comunidad eduativa con forma legal parecida a una asociación caritativa (seguro que hay alguna manera mejor de explicarlo en castellano, aunque no sé si en nuestro país existe de la msima manera) Ninguna propiedad es de nadie, un señor llamado Dan HAnsen y su mujer Edith compraron en 1964 la propiedad y empezaron a establecer una de las primeras granjas orgánicas de Nueva Zelanda. DAn un hombre de "visión y convicción" empezó a desarrollar una comunidad. A este señor ni su silla de ruedas ni su poco capital le hicieron dejar de creer en las posibilidades que tiene el ser humano de ser creativo y superar obstáculos que puedan aparecer en el camino, y os juro que esa energía se siente, nada más llegar hay algo que te impulsa a crear y afrontar miedos. Cuando murió decidio dar las tierras y comunidad a un TRUST (una asocición caritaiva) EN mi caso, algo que ejemplificas de forma muy simple pero que para mí fue bastante sorprendente fue que, el día después de mi llegada se organizaba una noche donde cada uno de nostros teníamos que presentar o hacer algo delante de los demás, juegos, espectáculos, música... Ya sabéis que me encanta bailar y cantar y que si conozco al grupo de gente con el que estoy una vez que arranco no paro y cuidado con el que intente quitarme el micrófono, pero también sabéis que ponerme a cantar delante de todo el mundo en silencio, escuchando, encima de una tarima, me mata de nervios y me siento supervergonzosa, me entra dolor de estómago y me quedo sin saliva...PUES NO!!decidí cantar y tocar la guitarra y además una canción que me inventé, TOMA YA!!y estava supertranquila.
La historia de la canción tiene mucho corazón. Creé la melodía de la canción en la guitarra y la melodía cantada en TUI community, pero no había manera de encontrar la letra, sabía de lo que hablaba la canción, la sentía muy dentro de mí y me era imposible desprenderme de ella. Llevaba un mes dentro de mi queriendo definirse, se la había cantado a algunos amigos con La-la-las para que me ayudaran y para disfrutar de ella, alguna flauta o digerido me acompañó en algua ocasión pero no conseguía poner palabras hasta que Redwood apareció en mi vida!Poetisa, muy conocida en la isla sur, recita poesía en varios festivales y eventos, es poesia sagrada, enfocada hacía la naturaleza. El "destino" hizo que nos encontraramos y finalmente en la conferencia de permacultura sin ningún tipo de verguenza le pedí si quería poner letra a mi canción. Se la canté y toqué y le encantó, le expliqué qué significaba para mí y empezamos a trabajar. Al dia siguiente me trajo unas letras, me dijo que se despertó en la mitad de la noche con la melodía en la cabeza y que se puso a escribir. Y acertó completamente con lo que yo quería decir.
Así que, volviendo a la noche de espectáculos varios, convencí a Helen alemana 20 añitos quien se moría de vergüenza (por qué cuesta creer tanto en uno mismo?) que cantara conmigo y tocase también la guitarra, y así fue, superespecial, además no sé cómo explicar esto pero quizás, en mi caso, no tuve ninguna vergüenza porque sentía en cierta manera que esa canción no estaba hecha por mi, sino que era algo creado desde hacia mucho tiempo, una melodía mágica y ancestral procedente del centro de la tierra. Ei!!parad de pensar que me he vuelto hippy!!SIEMPRE FUI UNO DE ELL@S!jajjajaja.
La canción se la enseñé a 4 mujeres residentes en wilderland, la hemos cantado juntas un par de veces y el último día de mi estancia la cantamos en el círculo.
Antes de comer siempre nos ponemos en circulo cogidos de las manos y empezamos a darnos las gracias por el trabajo que se ha hecho durante el día: por ejemplo gracias por los que han cocinado, gracias por los que han limpiado, gracias por la nueva pila de compost, etc siendo así conscientes del trabajo y energía que cada uno de nosotros hemos puesto. Otra cosa que me encanta de Wilderland es la vida en común que se hace. Cada mañana a las 8h nos vemos en el hall y desayunamos juntos, los que se hayan despertado antes empiezan a hacer algo pa desayunar y mientras desayunamos nos repartimos el trabajo. -Necesito un grupo de 5 en el jardín para transplantar y preparar algunas camas para plantar, quién se apunta?-y levantas la mano si te apetece trabjar allí y luego se plantean otros trabajos, 3 personas para cortar bambu, dos para hacer compost, 3 para la parte oeste, etc...a las 9h ya estamos trabajando hasta la 1h. Cada día alguien diferente cocina para unos 20 que son más o menos y comemos todos juntos. Luego tarde libre y cada uno hace lo que quiere. Los que viven allí permanentemente unas 6 personas también van trabajando por la tarde en diferentes proyectos y luego durante la semana se van haciendo diferentes workshops como "sistemas de aguas grises" o "abejas y miel", "yoga" lo que sea, cualquiera puede proponer algo y si quieres vas y sino no.
Hay muchas cosas más por explicar pero en pocas paalbras, esta comunidad, proactiva, es un ejemplo de trabajo cooperativo y democracia, donde uno tiene la oportunidad de explorar sus potencialidades y ponerlas al servio de los demás por el bien de la comunidad, es decir, por el bien, también, de uno mismo, respetando la naturaleza, pensando de manera local por el bien global.

Por si no quedó claro,tres palabras más...I LOVE WILDERLAND!!

OS PROMETO QUE LOS ÁNGELES EXISTEN



De awhi Farm a mi querídisima Wilderland community. La mayoría de los viajeros en NZ que tenemos poco dinero hacemos autostop como medio de transporte. Puedes cruzarte la isla perfectamente. La primera vez que hice autostop me daba verguenza, estás tu ´allí en medio de la carretera sonriendo con el pulgar hacia arriba pidiendo que te dejen subir al coche, caravana, camión o tractor..Pero rápidamente, cuando ves que la gente te va saludando, sonriendo y haciendo gesto cómo pidiendo disculpas por no poder cogerte, se te va la timidez. Además jamás he estado más de 10 minutos esperando, y cuando te cogen empieza el superchollo, clases de inglés y transporte gratuito y en algunas ocasiones te invitan a comer e incluso a dormir a su casa sin pedir ni esperar nada a cambio!no os podéis imaginar la gente tan amable y hospitalaria que hay en este país sin querer absolutamente nada, sólo que estés bien.
Durante el trayecto de la conferencia a Wilderland, me cogieron nada más y nada menos que 14 conductor@s diferentes !!Al principio empecé el viaje con un amigo ya que nos dirigíamos hacia el norte los dos y luego hubo un punto en el que nos separamos. mientras estábamos juntos, el quinto conductor nos comentó que le sabía mal pero que tenía que desviarse de lo que era nuestro camino y parar en casa de sus padres pero que no nos preocuparamos que su madre nos llevaría a otro punto donde fuera fácil seguir nuestro camino. Cuando llegamos era hora de comer y a pesar de que sus padres ya habían comido, nos invitaron a su casa y nos dieron de comer, té y charla muy agradable. Después la madre, de unos 70 años, nos llevo bastante lejos para que nos fuera fácil hacer autostop. Yo seguía alucinando por tanta amabilidad aunque no era la primera vez que me pasaba algo parecido.
 Pero, aún más fuerte es que, una vez que ya estaba sola, y cuando a la puesta de sol le quedaba sólo media hora para acabar me cogió Jay. Un señor de unos 53 años. Le comenté donde iba y a pesar de que sabía dónde era nos fue imposible encontrar el camino. Encontramos la tienda de dicha comunidad pero no había nadie y estaba todo totalmente oscuro. Por un momento me ví congelada durmiendo en el suelo, luego razoné un pokito más y le comenté si podía acercarme a un backpacker (hostal) en el pueblo en donde el vivía. EL hombre superpreocupado me comenta que al día siguiente tiene libre, y que puede acompañarme otra vez al mismo lugar y con la luz del sol intentar encontrar el camino. Yo flipando y agradecidisima otra vez, le comento que es su dia libre y que no se preocupe que ya encontraré la manera de volver y el dice que no tiene ningún plan que por el no hay problema. Seguimos el viaje, más conversaciones sobre su vida, su mujer, hijos, escuchando música, etc y de repente me dice que no hay ningún problema que puedo quedarme en su casa a dormir,que su mujer habrá preparado cena y que esté trankila que no me quiere dejar sola por ahí...Yo flipando otra vez, casi me salen las lágrimas. Llego a su casa y conozco a Amanda, 45 años. Me recibe con los brazos abiertos aunque también bastante flipada por la situación inesperada, y empieza una noche más que agradable, con conversaciones, vino y más vino. Me dan una habitación con una cama enorme (de matrimonio vamos, pero llevo semanas durmiendo en el suelo) con sabanas, edredón, mantita caliente, en una habitación limpia, con espejo (llevo semanas sin mirarme la cara) con 4 cojines, sola y lo que aún es más fuerte pude darme una ducha! con agua caliente!(llevo semanas sin una ducha como Dios manda) sin problemas de tiempo!!!Mientras estaba debajo de la ducha pensé: -Está claro que alguna cosa buena has hecho en el pasado, vaya regalazo que te están dando!Jay hacía más de dos años que no cogía a nadie en la carretera, justamente ese día había tenido que ir al mecánico por un problema en el coche, lo que le había retrasado 2horas su vuelta a casa. Llevaba 4 horas conducinedo con muchas ganas de estar en casa tranquilo. Como dijo Amanda mi llegada tenía que pasar. Cené como una reina y al día siguiente desayuné y Jay me acompañó a Wilderland. Intercambié correo con Amanda y seguimos en contacto. Con tristeza y un profundo agradecimiento me despedí de Jay y de Amanda, pero me parece que lo nuestro no se acabará aquí. OS PROMETO QUE LOS ANGELES EXISTEN

Ens anem a Cuba?!!!



Quantes persones meravelloses pot juntar una conferència?en aquest cas gairabé unes 500 persones. Vaig tenir l'oportunitat de fer de voluntària en aquesta conferència de 4 dies. Xerrades, exemples de vida i de saber fer inspiradores, música i ball amb l'ànima, dinàmiques de grup que aproximen cors, poesia que t'emporta al centre de la terra. La próxima conferència serà 2013 cap a l'abril a Cuba, us hi apunteu?

Ui!!Disculpeu, però, he de seguir en castellà, n'hi ha d'alguns entre nosaltres que no entenen es mallorquí, sorry pels que us agrada llegir-lo!

Para que os hagáis una idea de qué iba este especial encuentro y con la esperanza de que sea también insipirador para vosotros pienso que es mejor que os enumere algunos de los títulos de las conferencias, ok?  :Jardines particulares sostenibles aplicando la permacutura, Eco-aldeas, Cómo guardar tus propias semillas, Relación entre la salud y el suelo, La comida y nuestra salud, El futuro del dinero: creativo, democrático y libre, Trabajando eficazmente con tu gobierno local, Mediacón creativa y permacultura social, Ser propietario de tu casa sin deudas, El despertador de sueños, Utilizar lecciones de la naturaleza para hacer crecer organismos vivos y comunidades, Jardines escolares comestibles, Agua y vida, Cambiando obstaculos por oportunidades, Inspiración para un cambio real en los negocios y la comunidad, Agricultura regenerativa, Fermentación y comida tradicional, Diseño de proyectos incluyendo piscinas naturales y más, Cultivando tu propio bosque de comida, Respuesta a emergencias, Eco-escuelas en Japón, Permacultura en la escuela sin enseñar permacultura, Sistema de salud genuino, La soberania de los alimentos empieza con una semilla, Economías sagradas, Dinero y sociedad en la era de transición, Creando salud y el futuro del dinero, El poder de los jóvenes...Esto son sólo algunos ejemplos, en mi opinión lo peor de la conferencia fue que a la misma hora tenias 5 conferencias diferentes y por tanto tenías que elegir a dónde ir sabiendo que te perdías las otras y segundo, que fuera en inglés. Me encantaría poder volver a asistir a esta conferencia dentro de un año, con el inglés aún más por mano. Entonces qué, Nos vamos a cuba?????seguro que allí hay traductores en español!!

Después de la conferencia algunos de los voluntarios nos quedamos más tiempo para recuperar horas que debíamos. Cada noche, hoguera y guitarritas, tambores, canciones, cuentos, risas, a la hora de dormir hacía un frío pa morirse así que dormíamos literalmente pegados intentando que no se escapara el calor por ninguna parte, más risas y risas i molta germanor!!!




La tornada a TUI COMMUNITY



Quan vaig acabar el curs, n'Estela i jo vam acordar fer wwoofing amb na Robina, una de ses profesores des curs que és internacionalment coneguda. Vam pensar que seria una bona ocasió d'aprofundir amb el tema de la permacultura, així que ens vam apuntar per fer 2 setmanes. Els plans es van girar i la primera setmana vaig tenir que fer de wwoofer per a una família amb dos nens, 5 i 7 anys. El que va ser peculiar és que aquesta familia feia escola a casa. Així que va ser una oportunitat de conèixer una mare que estar intentant "montar-s'ho" a la seva manera, una lluitadora. He tingut oportunitat per observar, analitzar i assessorar a diferents nivells, no només educatiu sinó també familiar. M'hi he sentit molt bé i crec que he pogut aportar un granet d'arena a la millora de la convivència familiar, i a més, he tornat a aprendre molt sobre mi.
´A part de la feina que he estat fent, són moltes les oportunitats que tinc d'exploració a diferents nivells. He pogut assisstir a classes de Zumba, meditació conjunta, tarot indi-americà, tarot de l'angel sant Miquel, un taller molt especial de ball amb música africana (4 músics tocant per a tu i 16 personas més, on el que has de fer és deixar-te anar) i he pogut parlar amb una persona molt especial, que parla un idioma d'una altra galaxia, sí sí, no és una forma de parlar, la primera vegada que me va posar la mà a sobre del pit, em vaig fer "caqueta", no recordo sentir mai tanta energia de cop, vaig sentir tanta presió al pit que em vaig assustar, em vaig quedar sense saliva dels nervis. Després em va parlar amb la seva llengüa, que com ja he dit ve d'una altra galaxia i ni ella sap com la sap, ens va explicar la seva història i semblava que tot allò que deia venia del cor. Em va dir coses que me van fer reflexionar i també que portava molta llum a dintre, però no una llum d'estrella o d'un planeta sinó la llum del sol, i la força de la mare terra, que la meva llum venia d'aquest planeta, menos mal que tan desubicada no hi estic!!perquè ara només falta que vos digui que no basta amb anar-me'n al lloc més lluny d'Espanya sinó que he d'anar-me'n a un altre planeta, així que papá, mamá, ja podeu estar ben contents!

També m'agradaria deixar escrit el nom de la Ngairi, una amiga-germana, que segur me la trobaré una altra vegada a la vida, d'aquestes persones que connectes ràpidament i que tot és fàcil, que parles la mateixa llengüa, la del cor, com amb molt de vosaltres, aiii, que bé quan et pots comunicar així, sense mal entesos, sense tenir que demostrar rès ni explicar-te dos hores per fer-te entendre... la darrera nit no vaig poder tenir millor final d'estada, l'Arylin, Ngairi i jo, ens vam passar la nit juntes, rient parlant, jugant.




Preparada per la nova etapa!!


Besitos!